Lia Oosterwaal schreef:
Soms lijkt het wel alsof hulp geven makkelijker is dan hulp vragen. En toch, zul je het soms echt moeten doen. Omdat je voor korte of langere tijd, dingen niet zelf kan.
Wat maakt vragen nou zo moeilijk?
In februari heb ik mijn been gebroken en was 7 weken compleet afhankelijk van hulp. Ik mocht niet op mijn been staan, zat in een rolstoel of gebruikte een looprek. Zelfs een rollator of krukken waren verboden. Mensen om me heen hebben van alles gedaan: gekookt, me meegenomen naar buiten, naar bezoek, naar …… Mijn was werd gedaan, de plantjes kregen water. Bedenk het en anderen deden het voor mij.
Toen hoorde ik mooie dingen:
- kan ik nog wat voor je doen? Dat is zo fijn, dan heb ik mijn goede daad weer verricht….
- Ik moet toch boodschappen doen; iets meer kopen, dat maakt toch niets uit…
- Hoeveel tijd kost dat nou? Een was draaien….
- Nu ik je mee kan nemen naar buiten, weet ik dat je niet verpietert.
- Je hoofd doet het, dus fijn als je er vanavond ook bij bent.
- Dan kan ik oefenen voor later, als ik in een rolstoel moet
Ik heb met veel mensen gepraat over hulp vragen & hulp krijgen. Dat gaf naast bovenstaand inzicht in beweegredenen, ook inzicht in handige tips:
- Vraag aan veel mensen hulp
- Iedereen een kleine overzichtelijke klus
- Als je 6 mensen hebt die boodschappen doen, doet iedereen dat maar 1 x
- Zorg voor een goed humeur
- Blijf actief. Je kunt dat zijn met je hoofd en/of met je handen.
- Toon interesse in anderen.
En meer van die dingen.
Ja, het zijn lastige dingen: hulp vragen als het nodig is. Maar je/we zullen wel moeten. En we moeten ons dan ook realiseren, dat er niet veel mensen zijn die die hulp niet willen geven. Mensen hebben het druk met het leven. Ja, dat weet ik maar al te goed. Dat heb ik nu ietsje minder, maar ik had het wel: heel druk…. En toch blijkt uit alle reacties die ik kreeg, dat iedereen best een klusje erbij wil doen. Veel mensen willen dat om een leefbare wijk te krijgen/hebben/houden.